สำนักปฏิบัติธรรมศิริธรรม

เป็นครั้งแรกที่อยากไปปฏิบัติธรรม สืบเสาะ ปรึกษาเพื่อนๆ ก้มีที่ให้เลือกหลายแห่ง แต่คงเป็นด้วยบุพกรรมทำให้ตัดสินใจมาลองปฏิบัติที่สำนักเขาถำชี ...ก่อนมาเข้าคอรสก็ได้แอบมาดูสถานที่ก่อน โชคดีได้พบหลวงพ่อสิริ กำลังเดินอยู่ มีลูกศิษย์กำลังจะพาท่านไปสุพรรณ... เราจำไม่ได้ว่าได้ถามอะไรท่านไป แต่จำคำตอบได้ว่า..รักษาศีล5 สิ...เพียงศีล5ก็เพียงพอแล้ว......
เกิดความประทับใจว่า หลวงพ่อเป็นพระมีอัธยาศัยดี ไม่ถือตัว ให้โอวาทฟังง่ายๆ นอกจากนั้นก็ได้พบกับอาจารย์ปิยะวรรณ แจ้งความจำนงว่าขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์และจะมาขอฝึกปฏิบัติธรรม ซึ่ง อาจารย์ ก็เมตตาให้คำแนะนำ และแจกหนังสือและซีดีให้มาหลาย....

เป็นครั้งแรกในชีวิต ไม่เคยไปปฏิบัติธรรมที่ไหนมาก่อน ในวันแรกๆ ได้ฟังทั้ง ธรรมบรรยาย จากหลวงพ่อสิริและคำแนะนำวิธีการปฏิบัติทั้งจากหลวงพ่อและอาจารย์ปิยะวรรณ และได้ทดลองปฏิบัติทำ ...เป็นประสบการของชีวิตที่มานั่งฝึกสมาธิ ยอมทนทรมานสังขาร ทั้งเจ้บปวดหลัง ก้น ขา ยอมด้วยควมเต็มใจ...ไม่รู้ว่าอาจารย์ท่านมีอะไรดี ท้งปลอบ ทั้งขู่ด้วยหลักจิตวิทยาสูงส่ง ทำให้เรายอมปฏิบัติ อย่างไม่ยอมแพ้....ท่านบอกว่า..มันเป็นกันทุกคนนั่นแหละ มากบ้าง น้อยบ้าง...คนมีกิเลสหนาก็จะมีอาการมาก...ต้องเอาชนะด้วยจิตตัวรู้ ด้วยการตั้งสติให้รู้ตัวอยู่เนืองๆ...ใครปวดมากๆ ก็ดี แสดงว่ารู้ตัวว่ามีกิเลสมาก...หากทำสติ ตัวรู้ให้เข้มแข็ง ไหลเลื่อนเคลื่อนไปเรื่อยให้ทั้งกาย..ความเจ็บปวดก็จะบรรเทาเบาไปเอง..เหมือนกับว่ากิเลสค่อยๆถูกขัดเกลาให้เบาบางลง...

เราเลยตั้งสติมั่น ปวดเป็นปวด.. ไม่ยอมแพ้.. อยากลดกิเลส...ยิ่งปวดยิ่งดี จะได้ลดกิเลสที่สะสมมามากมายให้ลดลงไป...ไม่รู้เป็นมิจฉาทิฐฐิ...แต่ก็ดีแฮะ เพราะทำให้เราสู้ สู้เพื่อชนะ...เมื่อเคลื่อนความรู้สึกไปตามส่วนต่างๆของร่างกายไปเรื่อยๆ ก็ทำให้เราไปเพ่งความรู้สึกที่ส่วนอืน ทำให้ลืมๆไอ้ที่ปวดๆไปได้บ้าง...ลืมไปลืมมามันก็เลยหายปวดไปเอง..ปฏิบัติไปวันที่3 ที่4 ชักเริ่มมีสมาธิเข้มแข็งขึ้น..ที่ต้องนั่งขยับ ขาซ้าย ขวากันพันกันนุงนัง ก็ค่อยๆสงบลง ไม่ต้องขยับแล้วขยับอีกเหมือนเมื่อตอนมาใหม่ๆ...แอบดีใจเล็กๆในวันที่4 ที่เรานั่งได้หนึ่งชั่วโมงโดยไม่ต้องขยับก้นขยับขาเลย แต่ยังต้องขยับหลัง นั่งยืดๆหดๆอยู่...

ในวันที่5 อาจารย์ท่านบอกว่าจะมีการสอบ ว่าใครสามารถนั่งได้โดยไม่ต้องขยับ... เราก็นั่งได้แฮะ แต่ก็ยังต้องยืดตัว เป็นพักๆ เพราะปวดหลังที่นั่งหลังงอมาตลอดชีวิต....จนถึงวันนี้กลับมีความรู้สึกว่าหลังที่เคยปวดต้องไปหาหมอนวดเป็นประจำนั้น มันหายปวดไปแล้ว แปลกใหมล่ะ...

ระหว่างที่เราฝึกปฏิบัติทำอยู่นั้น เราไม่มีภาพ ของ สวรรค์ วิมาน นรก และก็ไม่เคยคิดอยากจะเห็น...มีแต่ความคิดฟุ้งซ่านในเรื่องอื่นเป็นพักๆ และมีเพียงความรู้สึก ว่าขณะปฏิบัติ มันมีคล้ายๆกับชีพจรมันกระตุกๆเป็นคลื่นๆไปตามจุดที่เรากำลังพิจารณา แรงบ้าง เบาบ้าง บางแห่งก็ไม่มี...แต่เราก็ไม่สนใจ
เพียงขอให้นั่งได้ไม่ต้องปวดเจ็บอีก ก็ดีใจแย่แล้ว..ก็นี่เป็นครั้งแรกนี่นา...